Dick Assley, wie is dat eigenlijk?

In 1937, op het hoogtepunt van de bigband jazzmuziek, was er in Chicago een multi-instrumentalist die zich miskend voelde en onbegrepen. In zijn achterkamertje componeerde hij frivole eigengereide Hongaarse volksdeuntjes, die we in onze tijd zouden typeren als voorlopers van de avant-garde soulpop.

In 1953 werden zijn partituren ontdekt door Jacques Bresseur, de neef van de onlangs overleden chansonnier Charles Frigoût, die er de basis in vond voor enkele van zijn meest bekende hits, waaronder “Je ne crois pas” en “Charles Frigoût, c’est moi!”. Van het geld dat hij verdiende met deze hits, kocht hij een baviaan en die noemde hij Dick Assley.

Dick Assley

Dick inspireerde Bresseur tot het schrijven van een twaalfdelige reeks lyrische canons met contrapunt in A-groot. Deze canons werden in het voorjaar van 1977 opgemerkt door dichter Karl von Posten tijdens een cultureel festival in Bayeux (Fr.) waar hij in het kader van zijn Tour de Poetique en Floque een dichtvoorstelling voor zijn rekening nam. Von Posten nam het initiatief om zijn jongste werk met de muziek van Bresseur te vermengen tot een muzikale dichtbundeling.

De cross-over avant la lettre van Von Posten is destijds vastgelegd op 8mm film en werd in het kader van 25 jaar Bayeux Culturelle in 2002 uitgezonden door het franse TVcinq. Een herhaling van deze uitzending in de nacht van 23 december van hetzelfde jaar werd opgemerkt door één van de leden van daQ-in-wording en vastgelegd op een VHS band. Deze oerbron van cultureel genot is het fundament van ons werk geworden. Wij eren Dick, we noemen ons daQ!

daQ